Als Beeldend begeleider kom ik wekelijks in het hospice om met  de gasten en soms met eventuele kinderen/kleinkinderen iets  tastbaars te maken als een bijzondere herinnering.

Drie handen op één hart
Willem was een man van veel verhalen, grappen en oneliners. Toch kon ik soms in een gesprek bij de Willem komen, die zijn diepere gevoelens met mij deelde.
Tijdens zo’n gesprek vertelde Willem trots over zijn creatieve  kleine kleindochters (ca. 6 en 8 jaar oud). Ik dacht: hoe mooi zou het zijn als Willem samen met zijn kleindochters iets zou maken als herinnering. Ik vroeg aan hem of hij dat zou willen. Willem reageerde best enthousiast (op zijn manier met een grap) en vroeg mij of ik contact wilde opnemen met zijn zoon.
Na een gesprek met zijn schoondochter spraken wij af dat ik 2 woensdagen zou komen om met elkaar {opa Willem en zijn kleindochters) iets te maken. Ik vroeg Willem wat hij ervan vond om een schilderij met de handen van hem en zijn kleindochters  te maken op een canvas in de vorm van een hart. Willem vond dit wel een mooi idee.

De eerste middag
Oma was ook meegekomen met nog een andere oudere kleindochter. De middag begon als een feestje. De kamer was vol met mensen, verf, kwasten, lekkernijen en gezelligheid.
De meisjes en …..opa waren vol verwachting wat er ging gebeuren. Kleuren werden met zorg uitgezocht. De meisjes begonnen met gegiechel, maar het duurde niet lang of zij beschilderden  met volle aandacht elkaars handen. Na het beschilderen overlegden zij met elkaar en opa, hoe en waar de handen op het canvashart moesten komen. Met behulp van opa’s grote handen op de kleine handjes van de meisjes werden de afdrukken gemaakt.

Toen ik wegging waren de meisjes opgewonden en hadden het al over de volgende keer, want dan zouden zij het hart van opa maken en…… mochten ze hun eigen hart versieren. Op de tweede middag hebben de kleindochters vol overgave  aan het canvashart van  hun  opa  gewerkt en met veel plezier hun eigen hart versierd met allerlei spulletjes die ik had klaargelegd. Het was aan Willem te zien dat hij genoot van het hele gedoe (zoals hij het grappend benoemde). Toen de drie, harten klaar waren, heb ik in overleg de onderstaande tekst op de achterkant geschreven

   Wat je in je hart bewaart
   Raak je nooit meer kwijt.
Tot slot heeft heeft Willem hier ook iets onder geschreven
OPA

Toen ik Willem later sprak vertelde hij ontroerd, hoe blij  en trots hij was op zijn meiden.

Dini Koelman
Beeldend begeleider  Hospice Nijkerk