Waardig(samen)leven
tot aan het eind

Waardig(samen)leven
tot aan het eind

Ervaringen en verhalen

Het hospice is een liefdevolle en veilige omgeving. Een huis waar je thuis mag zijn.
In en om het hospice heen gebeurt veel, soms in zicht en soms op de achtergrond. Net zoals bij u thuis. We delen graag de     ervaringen van de mensen (vrijwilligers / bestuur / medewerkers) die graag hun verhaal willen vertellen over het hospice. Wat ze daar ervaren hebben en misschien nog steeds elke dag ervaren.

Karine (verpleegkundige) deelt haar ervaringen:

‘Als je hier werkt heb je veel te maken met de dood, maar het heeft mij ook heel bewust gemaakt van de schoonheid van het leven. We maken hele bijzondere en mooie momenten mee die je hart raken.’

Sinds anderhalf jaar werk ik met veel voldoening in Hospice Nijkerk. Het is een prachtige taak met veel zingeving. We maken hele bijzondere en mooie momenten mee die je hart raken. Het mooiste vind ik dat we met elkaar voor de best mogelijke zorg gaan, in een liefdevolle en huiselijke setting. Warme zorg die je je eigen dierbaren ook zou willen geven als het einde nabij is.

Eline (coördinator hospice) vertelt:

‘Op de vraag om mij in te willen zetten voor ‘een zelfstandig Hospice Nijkerk e.o. in wording’ zei ik in 2007 volmondig ‘ja, dat lijkt mij een mooie uitdaging!’

Als coördinator zorg en facilitair wil ik er graag voor zorgen dat de gasten en hun naasten een goede plek krijgen om te verblijven. Als je als gast beseft dat je hier binnen komt en nooit meer naar je eigen huis zult gaan, is optimale zorg en aandacht heel belangrijk. Om op een plek te kunnen zijn waar alles naar behoren functioneert en waar zorgverleners zoveel mogelijk willen faciliteren.

'Na een hectische week in het ziekenhuis te zijn geweest, kwam ik samen met mijn man in het hospice. Het was een fijne plek en een rustige omgeving voor mijn man om te kunnen sterven. De zorg was goed en liefdevol voor ons beiden. Ook na het sterven hebben mijn kinderen en ik de juiste hulp gekregen.'

Willy (nabestaande)

Arende (gastvrouw) deelt haar ervaringen:

‘Ik bak graag een cake en breng deze warm bij de gasten en hun bezoek. De geur die dan door het huis gaat is heerlijk en lekker huiselijk.’

Een fijne dienst is voor mij als alles is gelukt en dat je met elkaar lekker hebt gewerkt. Het is fijn als je goed op elkaar bent ingespeeld, dan hoef je niets tegen elkaar te zeggen, dan loopt het gewoon. De gasten en hun bezoek heb je voorzien van een vers kopje koffie met wat lekkers erbij, de boodschappen zijn gedaan en de voorraad is weer bijgevuld. Een lekkere pan verse soep wordt elke dag gemaakt voor de gasten en de vrijwilligers.

Laura (zorgvrijwilliger) vertelt:

‘Drie jaar geleden ontmoette ik een vrouw in de kerk die met zoveel passie en liefde over het werk in het hospice sprak, dat ik dit niet meer kon vergeten. De nieuwsgierigheid bleef. En twee jaar later was ik aan het solliciteren en zat ik tegenover Willie.’

In het hospice kwam ik erachter dat de kleine gebaren van grote waarde zijn. Voorlezen uit de Bijbel, wanneer iemand dit zelf niet meer kan. Samen eten, gewoon gezellig. De tijd nemen om naast iemand te zitten en zijn hand vast te pakken, omdat diegene onrustig is of bang is alleen te moeten sterven. Een warme glimlach. Het volume van de stem aanpassen en zachter en rustiger gaan praten naarmate iemand zijn kracht verliest, een zachte aanraking. Er gewoon zijn.

Henk (tuinman) deelt zijn verhaal:

‘Er heerst een goede sfeer en de koffie staat altijd klaar!’

Ook aan de gasten die in het hospice verblijven kunnen we wel merken dat ze het mooi vinden. Want nadat er geschoffeld, gras gemaaid, grind geharkt of het zitje buiten geveegd is, wordt er weleens een duim omhoog gestoken, ten teken dat alles er weer piekfijn uitziet. Het is erg fijn om te merken dat het werk gewaardeerd wordt!

Als je ziet hoe dankbaar een gast is als je even een handje helpt, dan besef je weer hoe dankbaar jijzelf moet zijn dat je nog gezond bent en dat je je als vrijwilliger voor het hospice kunt inzetten!

'Afscheid nemen is herinneringen maken. Afscheid nemen is herinneringen na laten. Troostend en louterend zijn herinneringen. Zij brengen door het grote verdriet heen ruimte in het hart en een glimlach om de mond.'

Een herinnering aan onze tijd bij jullie

Magda (zorgvrijwilliger) vertelt:

‘Eigenlijk streven we ernaar om de gast te verwennen.’

Vorig jaar, tijdens de warme zomerdagen was er een gast in het hospice die aangaf zo graag nog een keer de zon te willen voelen. Deze man kon niet meer uit bed, en toen hebben we hem met bed en al buiten gezet. Wat heeft hij genoten van de zon op zijn huid. En wij genoten samen met hem en hadden er veel plezier in om het voor elkaar te krijgen.

Als zorgvrijwilliger ben je deel van een team. Samen met een verpleegkundige, gastvrouw en huishoudelijke hulp. Het is vrijwillig maar niet vrijblijvend. Er wordt wel van je verwacht dat je één dagdeel per week, vier uur per week, je taak vervuld. Je mag helemaal zelf invullen welk dagdeel en welke dag het beste bij je past.

Gerda (muziekvrijwilliger) vertelt:

‘De één vraagt of ik Chopin wil spelen. De ander wil graag nog eens luisteren naar countrymuziek waarop de gast in het verleden aan ‘line dance’ deed. Ik voel me bevoorrecht dat ik als vrijwilliger deze bijdrage aan het hospice mag verlenen.’

Wanneer je de hal van ons hospice binnen stapt, is het eerste wat opvalt de piano! Elke maandagmiddag, dat is mijn vaste dag, ben ik benieuwd wat het gaat brengen: iemand blij maken met zijn of haar lievelingsmuziek? Een verzoeknummer spelen of een gast helpen met muziek uitzoeken voor de uitvaart?

Anouk (kookvrijwilliger) deelt haar ervaringen:

‘Koken van blijdschap en dankbaarheid.’

Ik houd van koken en een maaltijd bereiden voor onze gasten en naasten trok me erg aan. Als ik dan toch aan het werk ben, is het een kleine moeite om eerder te komen of langer te blijven om te koken. Alle gasten reageren heel positief als er gekookt wordt door één van de kookvrijwilligers.

Het gaat soms niet eens om de maaltijd, want sommige gasten eten heel weinig. Het gaat meer om de hele beleving daarom heen; ik zorg ervoor dat de maaltijd mooi op het bord ligt en dat er een bloemetje bij staat. Eigenlijk maak je van elke maaltijd een klein feestje.

Sanne (collectant) vertelt:

‘Door deze ervaring ben ik er mij bewuster van geworden wat het hospice voor verschil kan maken.’

Mijn naam is Sanne, ben 22 jaar en sinds een aantal jaar collectant voor Hospice Nijkerk. Ik ben hier in eerste instantie mee in aanraking gekomen doordat mijn moeder één van de coördinatoren van de jaarlijkse collecte is. Hierdoor kreeg ik het één en ander mee over het hospice en de enorme organisatie van deze collecte, waarbij het werven van collectanten het grootste deel van de tijd inneemt. Toen ik dat zag, heb ik besloten om jaarlijks mee te gaan doen als collectant voor het hospice.

Lia (vrijwilliger bloemen) deelt haar ervaringen:

‘Wekelijks een bloemetje in de hal, woonkamer en eetkeuken! Dat levert altijd leuke reacties op van gasten en hun bezoek.’

Ik herinner me nog goed een gast die zelf heel erg van bloemen hield. Samen bekeken we de creaties die ik dan meenam naar haar kamer, zodat we alle tijd hadden om die te bekijken. Daarbij kwamen hele verhalen over haar tuin en haar leven. Wat bloemen zoal kunnen doen met mensen: ze toverden bij haar een stralende blik!

Een bezoekster die bij binnenkomst in de hal genoot van de bloemen, voelde dit als een persoonlijke warme groet, een welkom. Bij één van haar laatste bezoeken gaf ze een envelop met geld, speciaal voor de aanschaf van bloemen. 

Monique (zorgvrijwilliger) vertelt:

Hartverwarmend en een verrijking van je leven om hier vrijwilligerswerk te mogen doen.’

Al heel lang liep ik met de gedachte of vrijwilligerswerk in een hospice wat voor mij zou zijn. Het was een diep gekoesterde wens. Toen ik in juni 2020 het hospice binnen stapte voor een gesprek of er vrijwilligerswerk voor mij was, werd ik getroffen door de warme sfeer.

Na een gesprek met Willy van de Weitgraven wist ik gelijk dat dit de plek is waar ik graag zorgvrijwilliger wilde worden. Na een uitgebreid inwerktraject en scholing ging ik zelfstandig aan de slag. Een wens van jaren ging in vervulling.

'Ik heb het hospice zien groeien in kwaliteit. Het hospice is een goede aanwinst voor Nijkerk. De liefde, zorg en professionaliteit die de medewerkers voor ‘mijn’ patiënten hadden, heb ik erg gewaardeerd.'

Deze intussen gepensioneerde huisarts bedankte de medewerkers van het hospice voor de fijne samenwerking.

Gerrit (zorgvrijwilliger) deelt zijn verhaal:

‘Pareltjes in het werk wil ik ze noemen, die bijzondere ontmoetingen, mens tot mens.’

In het plaatselijke ‘Suffertje’ had ik er iets over gelezen. Zorgvrijwilligers zochten ze, graag ook mannen. Voor ik het wist zat ik tussen veertien vrouwen op een voorlichtingsbijeenkomst. Een week bedenktijd werd ons gegeven, maar serieuze gegadigden konden gelijk extra informatie meenemen. En dan sta je ineens aan het bed. Natuurlijk was je ingewerkt, maar hoe werkte die knop ook alweer? Mevrouw schoot omhoog, oeps, dat ging wel snel. Samen met een collega mevrouw op haar andere zij leggen. Wilt u misschien eerst een slokje water, oh ja, was ik vergeten.

Inmiddels kom ik bijna drie jaar in het hospice. Ieder dienst is anders.

Anneke (gastvrouw) vertelt:

In het hospice voel ik mij net zoals thuis. Dat maakt het voor mij prettig vrijwilligerswerk.’

Ik hou van humor en gezelligheid en het lijkt er wel op of de gast dat als heel prettig ervaart. Op een dag moest mijn zoon afrijden voor zijn rijbewijs. Ik was een beetje hyper in de dienst. Waarop een gast vraagt: wat is er toch… Ik vertel over mijn spanning en daarna gaat de mevrouw helemaal op in haar eigen verhaal over ‘haar kinderen en afrijden’. En dan geniet ik! Het even ‘iets anders aan hun hoofd hebben’ is zo fijn voor een gast.

Louise (zorgvrijwilliger) vertelt:

‘Jaren van twijfel voor het werken in een Hospice: ben ik niet te jong, kan ik het wel, ben ik niet te gevoelig…. noem maar op.’

En toch de stap gezet, en wat ben ik daar dankbaar voor. Bij de eerste stap over de drempel voelde ik warmte, zorgzaamheid en vooral liefde voor de gasten. Ik voelde me meteen ‘thuis’.

Geen dienst is hetzelfde. Het éne moment verzorg je een gast op bed, het volgende moment heb je een bijzonder gesprek en drink je samen een kopje thee. Voor mij zijn de kleine dingen tijdens een dienst zo bijzonder. Het voorlezen voor een mevrouw die nagenoeg blind was… wat hebben we samen gelachen. Je weet niet wie er meer heeft genoten, zij of ik.

Evert (voormalig voorzitter bestuur) deelt:

‘Wat is het mooi om op deze wijze in de praktijk te laten zien wat het betekent om God lief te hebben boven alles en onze naaste als onszelf.’

Het hospice in Nijkerk is een fantastische organisatie. En inmiddels ook uitgegroeid tot een professionele organisatie om voor te werken. Naast de coördinatoren, de administratief medewerker en de verpleegkundigen zijn er ruim 110 vrijwilligers actief. Geweldig om te ervaren dat er zovelen zijn die zich belangeloos inzetten voor onze gasten in de laatste fase van hun aardse leven.

Als bestuur zijn we enorm blij en dankbaar voor allen die bij het hospice betrokken zijn en vooral ook voor alle vrijwilligers.

Francis (gastvrouw) vertelt:

‘Kortom, liefde geven in die laatste levensfase. Daar doe ik het voor.’

Eén van de vele functies in het hospice is die van gastvrouw. De veelzijdigheid van het gastvrouw zijn trekt mij erg aan. Het ontvangen van familie en vrienden van onze gasten, hen allen voorzien van koffie en thee met iets lekkers, een opbeurend woord. Dit alles maakt het waardevol. Ook het koken van soep, het wassen, strijken en boodschappen doen hoort erbij. Heeft de gast trek in iets lekkers, gauw nog even naar de winkel. Er kan en mag heel veel.

Dini (creatief vrijwilliger) vertelt al haar ervaringen:

‘Wanneer ik na mijn werk naar huis rijd, heb ik meestal een glimlach om mijn mond en voel ik mij dankbaar en blij dat ik dit mooie werk samen met mijn collega’s in ons mooie warme hospice mag doen.’

Tijdens de ‘beeldende begeleiding’ ervaar ik dat er tijdens het bezig zijn, herinneringen boven komen en dat de gast het soms fijn vindt om dit met mij te delen. Ook kan het zijn dat de gast in stilte werkt met haar of zijn eigen gedachten. Het kan en mag allemaal!

Ook kan het zijn dat iemand heel onverwacht kan genieten van wat hij/zij aan het doen is en op die manier weer contact kan maken met het gezonde deel van zichzelf. Soms zegt een gast ‘als jij er bent en we aan het werk zijn, voel ik mij even geen patiënt’.

'Een gast is zes dagen voor zijn overlijden, samen met zijn zus, naar een bedevaartsoord in Duitsland geweest. Onze gast en zijn naasten hebben genoten van deze bijzondere ervaring.'

Dit met behulp van Stichting Ambulancewens

Rita (zorgvrijwilliger) vertelt:

‘Kijken met je hart en luisteren met je ogen.’

Al ‘op leeftijd’ maar nog vitaal van lichaam en geest, zag ik een mooie kans om nog een zinvolle invulling te geven aan mijn bestaan en waagde ik de stap om te solliciteren. Nog iedere dag ben ik dankbaar voor die stap en wat het mij heeft gebracht.

Het voelt zo goed om deel te mogen uitmaken van een team van bevlogen collega’s met een warm hart voor mensen in hun laatste levensfase. Een huis zonder hiërarchie, zonder rangen en standen waarin een groot team met dezelfde doelstelling; het beste van jezelf geven, ieder met zijn of haar eigen talenten. Je gaat een verbinding aan op basis van gelijkwaardigheid en vertrouwen. 

Peter (voorzitter SVHN) deelt zijn verhaal:

‘De nieuwe en leuke contacten met andere vrijwilligers spelen daarbij natuurlijk ook een rol. Veel in het leven draait immers om die ander.’

Van de Stichting Vrienden ben ik vanaf medio 2020 voorzitter. Toen ik hiervoor werd benaderd, heb ik niet lang hoeven nadenken en ermee ingestemd die taak op me te nemen. Het hospice is immers een prachtig doel om je als vrijwilliger voor in te zetten.

In een bestuur van vijf personen bespreken we regelmatig hoe we het werven van inkomsten voor het hospice zo goed mogelijk kunnen organiseren. Daartoe hebben we natuurlijk contact met het bestuur van de andere Stichting en de in het hospice werkzame coördinatoren.

Manda (verpleegkundige) vertelt:

‘Mijn mooiste momenten? Zoveel’

Bijvoorbeeld wanneer een gast na lange tijd geniet van een kleine espresso koffie, half koffie half melkschuim. Een mooi gesprek over dankbaarheid voor en in relaties. Wanneer gasten terugkomen van een dagje uit met de wensambulance, moe maar dankbaar en blij, de ogen stralen! Een gast die naar een bijzonder restaurant ging waar hij samen met de naaste heel vaak kwam en dat toen speciaal voor hen geopend was om een lunch te serveren.

Toch zijn het meestal de kleine dingen die waardevol zijn of worden: een mooie foto, bos bloemen of alleen maar een paar sneeuwklokjes in een vaasje, muziek, een paar hapjes van een lievelingsgerecht!

Marianne (kookvrijwilliger) deelt haar ervaring:

‘Van echtgenote, moeder, oma, gemeenteambtenaar naar zorg/kookvrijwilliger.’

Koken is ook een hobby van mij. Onze gasten met een lekkere maaltijd verwennen is mijn motto. Eén keer per week draai ik een dienst van vier uur als zorgvrijwilliger en één keer in de twee weken kook ik, of indien nodig wat vaker. Immers niet al onze gasten hebben nog behoefte aan een volledige maaltijd. Meestal vraag ik aan de gasten waar ze zin in hebben of ik kom met een voorstel zodat zij zelf niet hoeven na te denken. Het liefste wat ze willen eten is een Hollandse maaltijd of iets met pasta.

Manon (zorgvrijwilliger) vertelt haar verhaal:

‘Als alle lagen weg vallen blijft de kern over: de mens in al zijn eenvoud en puurheid.’

Tijdens de inwerkperiode liep ik er voor mijn gevoel wat verloren bij. Getroffen door de kwetsbaarheid van de gasten, vroeg ik mij af of mijn aanwezigheid iets toevoegde. Wilde de gast wel aangeraakt worden, wilde de gast mijn stem wel horen? Of moest ik als een muis door de kamer lopen. Alle zintuigen spelen daarbij een rol. Ik ervoer dat een klein gebaar, zoals een vers glaasje water of het opschudden van een kussen vaak al meer betekende dan dat ik ooit had gedacht.

Corette (collectant) vertelt:

‘Zo lang ik mij kan herinneren liep mijn moeder collecte in onze buurt, voor verschillende doelen.’

Naarmate ik ouder werd hielp ik haar daarbij. Toen ik met mijn man in een nieuwbouwwijk kwamen wonen ben ik daar collecte gaan lopen. Omdat ik daar bekend was, heb ik het op me genomen om een wijkindeling te maken en naarmate de wijk werd uitgebreid heb ik nieuwe collectanten gezocht.

Het is maar een kleine moeite om jaarlijks de bussen bij de collectanten te brengen en mijn eigen wijk te lopen. De mensen kennen het Hospice vaak wel direct of indirect, dus zijn ze graag bereid om te geven. Dat maak dat het voldoening geeft om mij hiervoor in te zetten.