Waardig(samen)leven
tot aan het eind

Waardig(samen)leven
tot aan het eind

Ervaringen gasten

Het hospice is een liefdevolle en veilige omgeving. Een huis waar je thuis mag zijn.
In en om het hospice heen gebeurt veel, soms in het zicht en soms op de achtergrond. Net zoals bij u thuis. We delen graag  de ervaringen van de mensen (gasten en nabestaanden) die graag hun verhaal willen vertellen over het hospice. Wat ze daar ervaren hebben.

Leo (nabestaande) deelt zijn verhaal

Haar humor bracht plezier en verlichting in de zware omstandigheden. De berusting, overgave en lieve lach zal ons altijd bijblijven.

Dinsdag 17 oktober ’23 waren er wat telefoongesprekken nodig om Anita aangemeld te krijgen. Woensdag 18 oktober kregen we het bericht dat Anita vrijdag 20 oktober kon komen. Voor mij een ontroerend moment. Ik zag daarin Gods zorg voor ons. We konden niet voorzien dat we 18 weken bij jullie te gast zouden zijn.

Voor Anita voelde Hospice Nijkerk gelijk als ‘thuis’ en wat wás ze blij met haar prachtige ruime kamer met terras.

Philip (nabestaande) vertelt:

‘Het lijkt zo lang geleden … wanneer ik de foto zie is het nog maar kort; de foto van mama, papa en mijzelf met de overheerlijke maaltijd: gehaktbal-aardappels-bloemkool.’

Mijn moeder ging naar het hospice vol vertrouwen. Ze had zich goed geïnformeerd, had ook van tevoren een bezoek  gebracht. Heel dapper…. Het was deels in coronatijd dat zij in het hospice verbleef, dus zij noch wij hebben veel andere mensen gezien. Geen eenzaamheid, niet dat ik weet: er was de niet aflatende aandacht van het personeel. Volledige toewijding. Als haar situatie veranderde, werd ook de benadering weer anders. Ik kan het niet uitleggen maar je merkte en zag het. Elke keer als ik het terrein van het hospice op reed, dacht ik: ze is er nog, en verzorgd, en voor iedereen is het aangenaam. Toen ze er niet meer was, was het gevoel bij mij nog steeds: hier mag en kan ik binnenkomen.

Lieve deskundige mensen en, ik moet het zeggen: uitstekende koffie!

Mevrouw D. (nabestaande) deelt haar verhaal;

‘Vaak dronken we ’s middags voor het eten samen een glaasje port, net als thuis.’

Mijn man had nadat hij niet lekker werd in december 2018 de diagnose gekregen dat hij een op zichzelf staande hersentumor had. Die niet te genezen was en waaraan hij zou overlijden. Hij was toen 70 en lichamelijk veel jonger dan zijn leeftijd aangaf. Zijn moeder was tenslotte pas een paar jaar daarvoor overleden en was 97 geworden. Wij hoorden dit vreselijke bericht al na een paar uur.

Alle mogelijkheden die er waren zijn ingezet, maar wij wisten dat het zwaar zou worden. Het was alleen maar uitstel.

Willy (nabestaande) vertelt;

‘Een fijne plek en liefdevolle zorg voor mijn man en mij.’

Na een hectische week in het ziekenhuis te zijn geweest, kwam ik samen met mijn man in het hospice. Het was een fijne plek en een rustige omgeving voor mijn man om te kunnen sterven. De zorg was goed en liefdevol voor ons beiden. Ook na het sterven hebben mijn kinderen en ik de juiste hulp gekregen.

Het verhaal van mevrouw Gisolf (gast)

‘In het verpleeghuis is het veel drukker met minder personeel. Hier staan ze naast je. Heb je verdriet dan proberen ze met je te praten, over het sterven en zo.’

‘Ik ben hier twee dagen voor mijn verjaardag gekomen. Je zit zo vol met emoties. Dan ga je hier heen met het idee om te sterven. Ik was natuurlijk heel erg ziek. Ik kon niet staan, ik lag maar te slapen. Maar ik heb altijd het gevoel gehad: zit ik wel goed op mijn plaats. Ik had zelf niet in de gaten dat ik dood zou gaan. Want dood gaan dat is toch heel anders?

Meer pijn of meer tja, ik weet niet hoe ik dat moet zeggen. Soms deed ik mijn ogen dicht en dan dacht ik: nu is het gebeurd. Ik ben eigenlijk een kasplantje. Ik bedoel, ik heb hartfalen, zuurstofgebrek, herseninfarct gehad…, lopen gaat niet goed. Ik kan wel denken, maar als iemand me niet laat uitpraten dan kijk ik diegene aan en dan weet ik niet meer wat ik wil zeggen’.

'In het bijzonder gaat onze dank uit naar Hospice Nijkerk, waar onze moeder en oma de allerbeste zorg en liefde heeft gekregen. De zorg die ze kreeg was in één woord geweldig. Niet alleen voor haar, maar ook voor ons als familie; er was altijd een kopje koffie! Maar vooral was er alle tijd voor een troostende arm en een opbeurend gesprek, en dat met een lach en een traan. We zijn dan ook heel dankbaar, dat onze moeder en oma de laatste maanden van haar leven bij jullie mocht zijn. Het heeft haar en ons geholpen om waardig afscheid van elkaar te nemen in deze moeilijke periode. Lieve groet,'

Jolanda en Robert Chantal, Melanie en Raymond

Het verhaal van kinderen (nabestaande)

‘Papa, je bent mijn grote knuffelbeer’

In het hospice komen regelmatig kinderen op bezoek bij hun opa of oma. Ze weten al snel de weg naar de huiskamer met het speelgoed. Daar is ook een ‘Troostkoffer’ met boekjes en knuffels gericht op het thema afscheid nemen.

Afgelopen zomer 2017 waren er vaker dan gewoonlijk kinderen in het hospice op bezoek. Er verbleven namelijk twee jonge vaders gelijktijdig bij ons als gast. Deze kinderen werden al heel vroeg in hun leven geconfronteerd met verlies, verdriet en rouw. Ze zorgden, spelend in de gangen of voetballend in de tuin, voor ontroering bij medewerkers, vrijwilligers, medegasten en hun bezoek.

Merie (verpleegkundige) vertelt;

‘Het zijn waardevolle momenten wanneer de gast ervaart toch niet alleen te staan en het gevoel van eenzaamheid doorbroken wordt. Die momenten voelen ook voor ons als een waardevol cadeau.’

Elke gast die in ons hospice verblijft, neemt zijn of haar levensverhaal mee. Wij mogen – op gepaste afstand, maar toch dichtbij – in het laatste hoofdstuk van dat levensverhaal een stukje meelopen. Soms is een gast heel open over wat er in het leven aan mooie, verdrietige en moeilijke dingen voorbij is gekomen en wil daar graag over vertellen. Soms is een gast juist heel gesloten en houdt de levenservaringen liever voor zich. Beide uitersten – en alles wat er tussenin ligt – mogen.

Samen eten (het verhaal van een gast)

‘Het was bijzonder dat we de afgelopen tijd een aantal gasten hadden die regelmatig zo met elkaar konden genieten aan tafel.’

Een gewone doordeweekse avond in het hospice. Een gewone keukentafel. Gedekt voor meerdere personen. Aan het fornuis wordt geredderd. De laatste hand wordt gelegd aan de maaltijd. Er kan aangeschoven worden. Een mevrouw schuifelt naar binnen en neemt haar plaatsje in. Ze heeft haar mooie blouse en vest aangetrokken voor de maaltijd. ‘Komen de anderen niet?’ vraagt ze ongeduldig.

Mevrouw Kettenes (nabestaande) vertelt;

‘De rituelen rond het uitdragen en de begeleiding van de rouwauto tot aan de weg, heb ik als bijzonder ervaren. Ook de gedachtenis-bijeenkomst die later in het jaar plaatsvond, vond ik mooi en stijlvol.’

Veel respect heeft mevrouw Kettenes voor verzorging, verplegers en vrijwilligers. ‘De deskundigheid en aandacht waarmee gasten worden omringd en de manier waarop zij worden benaderd zijn zeer professioneel’zegt ze. ‘Betrokkenen zijn er altijd voor je, maar blijven op afstand als je dat wilt. Ze leven met je mee, bieden een luisterend oor; er is, ook voor bezoek, altijd koffie, thee, soep of zo je wilt een maaltijd. Je voelt je welkom’.