Het is best spannend, de eerste keer naar het hospice. Mijn kinderen zijn nog maar 3, 5 en 7 jaar oud en weten dat oma héél ziek is en binnenkort zal overlijden. Toch is het hospice al snel geen spannende plek meer voor ze. Met oma die nog hetzelfde is als thuis, de lieve verpleegkundigen en vrijwilligers en de leuke speelkamer is het ijs gelijk gebroken. Twee maanden lang gaan mijn kinderen met veel plezier naar oma toe. Op de kamer is het fijn, lekker spelen met de rolstoel of de afstandsbediening van het bed. Maar het is ook fijn dat ze naar hun eigen speelkamer kunnen waar ze heerlijk knutselen en spelletjes spelen. En zelfs de keer dat de vloerbedekking onder de verf kwam te zitten, was er een vriendelijke vrijwilliger die wilde helpen bij het schoonmaken. Toen kwam het moment dat het voor oma niet meer lukte om de kleinkinderen te ontvangen. Een laatste keer hebben ze afscheid genomen en alle drie hebben ze een muizenknuffel of muizenkussen uitgekozen voor thuis: een extra herinnering aan oma! Het stervensproces duurt echter lang en na 7 weken is oma er nog steeds, zonder dat de kinderen haar kunnen zien of spreken. Tot ze een mooie doorzichtige bol krijgen, waar ze briefjes in kunnen stoppen en waar oma (met hulp van opa) een briefje in terug kan stoppen. Ze schrijven onder andere: ‘Lieve oma, muisje is nu mijn lievelingsknuffel. Ik zal je missen’ en ‘Lieve oma, God houwt van je, allen dagen tot de veltoojing van deezen werelt. Liefs Sophie’, Thuisgekomen open ik een kaartje voor hen: ‘Lieve Sophie en Salomé, oma was héél blij met jullie kaartjes! Een dikke knuffel voor jullie van oma en opa.’