Alle mogelijkheden die er waren zijn ingezet, maar wij wisten dat het zwaar zou worden. Het was alleen maar uitstel. Hij had tenslotte nog maar een jaar. Dit jaar zijn 26 maanden geworden waarbij ik hem de laatste vijf maanden dat hij thuis was verpleegd/verzorgd heb. Ons huis was daar geschikt voor en met alle hulpmiddelen die de thuiszorgorganisatie voor ons had én met alle bevlogenheid waarmee ze hun werk deden, ging dat heel lang goed. Maar op een gegeven ogenblik werd het te zwaar. Er kon niet dag en nacht iemand mij helpen om mijn man te verplegen. Er kwam een ogenblik dat mijn man niet de zorg kreeg die hij nodig had. Het werd tobben.

Een verpleeghuis was geen optie. Veel te veel mensen. Veel te anoniem. Veel te lange gangen, zeker met Corona, veel te afgesloten. Mijn man was al eens een weekje in het hospice geweest zodat ik een paar nachten door kon slapen en niet ’s nacht twee keer mijn bed uit moest. Het verblijf daar was voor hem wel wennen. Maar voor mij was het een zegen. Mijn man kon toen nog lopen, maar er was wel het Coronavirus. Hij mocht zijn kamer niet af. Dat was een ernstige maar begrijpelijke beperking.