Eline (coördinator)

Op de vraag om mij in te willen zetten voor ‘een zelfstandig Hospice Nijkerk e.o. in wording’ zei ik in 2007 volmondig ‘ja, dat lijkt mij een mooie uitdaging!’

Door mijn werk als hoofdverpleegkundige en mijn ervaring als fonds- en abonneewerver bij een christelijke ochtendkrant, was dit een uitdaging die ik graag aan wilde gaan. Zorg en commercieel werk kwamen hiermee samen. Dat kwam goed van pas.

Zorg en facilitair

Als coördinator zorg en facilitair wil ik er graag voor zorgen dat de gasten en hun naasten een goede plek krijgen om te verblijven. Als je als gast beseft dat je hier binnen komt en nooit meer naar je eigen huis zult gaan, is optimale zorg en aandacht heel belangrijk. Om op een plek te kunnen zijn waar alles naar behoren functioneert en waar zorgverleners zoveel mogelijk willen faciliteren.

Als het werk voor een deel afhankelijk is van giften kunnen wens en werkelijkheid ver uit elkaar liggen. Voor mij als coördinator zijn dat mooie uitdagingen. Ik heb geleerd creatief en oplossingsgericht te denken en geduld te hebben in processen. En behaalde doelen te vieren!

Hospice gezin

Werken in het hospice is zo bijzonder omdat geen dag gelijk is. Vrijwilligers, verpleegkundigen, besturen, coördinatoren, naasten en gasten omschrijf ik vaak als een ‘hospice gezin’, waar ieder zijn bijdrage levert om er een goede dag van te maken. Liefdevol en met respect voor elkaar. ‘We kunnen de situatie niet veranderen. Wel de manier waarop we ermee omgaan’. Dat is een slogan die voor ons allemaal geldt. En zo maken we van elke dag een zinvolle dag.

Gesprekken

Bij de gesprekken met gasten en bij de ‘nazorg gesprekken’ die ik met de naasten van gasten voer, komt deze insteek regelmatig terug. Het is fijn om te horen hoe waardevol de zorg ervaren wordt. Ondanks het verdriet rond het afscheid van een dierbare, zijn er vaak goede herinneringen.
Bijvoorbeeld aan de gesprekken n.a.v. zingeving ‘kaartjes van betekenis’, aan het ritueel bij uitgeleide, troostboomblaadje en gedachtenisbijeenkomst. Ook aan een extra lekkere maaltijd of een bloemetje op het dienblad.

Ik denk vaak wat een mooie baan heb ik toch! Om te kunnen praten over wat werkelijk belangrijk is in het leven en rond het sterven. Met gasten en naasten, maar ook met alle medewerkers.

Mooie herinnering

Ik was een keer op een gastenkamer omdat er iets kapot was waar even naar gekeken moest worden. De gast van de betreffende kamer zat in zijn stoel. Hij was jaren monteur geweest en gewend aan reparaties en aan het proces daarbij. Hij observeerde en assisteerde me en merkte op: ‘u hebt er duidelijk verstand van, kunt u mij ook repareren?’

Ik ging een poosje naast hem zitten en we spraken over datgene wat hem bezig hield. Zijn angst voor het sterven en het ontmoeten van zijn grote ‘Heelmeester’ als hij zijn laatste adem uit zou blazen. Een gesprek over de zin van dit alles, naast zijn stoel, met een schroevendraaier in mijn hand! Een gesprek van hart tot hart! We vonden elkaar tijdens die reparatie door te spreken over de verwachting van zijn ‘reparatie’ door onze Heelmeester. Een gesprek op een onverwacht moment. Wat een zegen! Hoe mooi kan het zijn!

‘Wat een mooie baan
heb ik toch!’