Iets heel anders doen dan in mijn werkzame leven. Altijd voor de klas gestaan en dan nu mensen verzorgen. Zou ik het kunnen? Een kans of beter gezegd een uitdaging, maar daar hou ik wel van.

In het plaatselijke ‘Suffertje’ had ik er iets over gelezen. Zorgvrijwilligers zochten ze, graag ook mannen. Voor ik het wist zat ik tussen veertien vrouwen op een voorlichtingsbijeenkomst. Een week bedenktijd werd ons gegeven, maar serieuze gegadigden konden gelijk extra informatie meenemen. En dan sta je ineens aan het bed. Natuurlijk was je ingewerkt, maar hoe werkte die knop ook alweer? Mevrouw schoot omhoog, oeps, dat ging wel snel. Samen met een collega mevrouw op haar andere zij leggen. Wilt u misschien eerst een slokje water, oh ja, was ik vergeten.

Inmiddels kom ik bijna drie jaar in het hospice. Ieder dienst is anders. Soms ben je druk met eten klaarmaken en bezoek binnenlaten en hen van koffie voorzien. Dan weer mensen in- of uit bed helpen. Laatst wilde een mevrouw graag een stukje wandelen. Ze woonde vlak bij het hospice. Waar gaan we heen vroeg ik. Ik wil zo graag nog een keer naar m’n huis. Even overleggen. Oké, u weet de weg. En daar liepen we in het zonnetje naar haar huis. Slechts drie maanden had ze er gewoond. Toen was ze ziek geworden, het was ernstig. Kijk dat is mijn zoon, hij woont in Breda. En dat is uw man? Ja hij is vorig jaar overleden.

Ik kreeg een rondleiding door het hele appartement. Ze liet me ook het mooie uitzicht zien. Bent u vroeger makelaar geweest, ze moest lachen. Mag ik u wat vragen? Wilt u straks bij mij op de kamer samen nog een kopje koffie drinken? Het is soms zo stil. Waarschijnlijk gaat dat wel lukken, zei ik.