Het verhaal van Henk (tuinman vrijwilliger)

Hoe ik er toe gekomen ben om als tuinman vrijwilligerswerk voor het hospice te gaan doen ?

Als mensen weten dat je niet meer hoeft te werken of met pensioen gaat, of zoals in mijn geval m’n functie komt te vervallen en je zo doende eerder kan stoppen, dan weet men je snel te vinden. Zo gebeurde het ook bij mij. Er ging een tuinman weg bij het hospice, dus moest er een nieuwe komen. Enkele collega’s die er werkten en mij kenden, noemden mijn naam. Er volgde een gesprek met een coördinator (het leek wel een beetje op een sollicitatiegesprek) en ik werd aangenomen.

Inmiddels werk ik al bijna 10 jaar als vrijwilliger voor het hospice. De ploeg van tuinmannen bestaat uit zeven personen. Om de drie weken zijn we aan de beurt om de tuin er verzorgd uit te laten zien: gras maaien en de kanten knippen, grind aanharken, kruidentuin en bloemperken schoffelen en de zitjes buiten schoonhouden.

Waardering

Er staan vier hoge bomen in de tuin, waar in de herfst heel veel blad afvalt. Hierdoor raken de dakgoten weleens verstopt zodat er wateroverlast ontstaat. De dakgoten worden dan direct door ons schoongemaakt. In de winter kan het gebeuren dat er veel sneeuw valt. Dan komen we ook in actie om alles weer sneeuwvrij te maken. Dat de tuin er verzorgd uitziet, kunnen we merken aan de mensen die op bezoek komen. Vaak krijgen we hiervoor complimenten!

Ook aan de gasten die in het hospice verblijven kunnen we wel merken dat ze het mooi vinden. Want nadat er geschoffeld, gras gemaaid, grind geharkt of het zitje buiten geveegd is, wordt er weleens een duim omhoog gestoken, ten teken dat alles er weer piekfijn uitziet. Het is erg fijn om te merken dat het werk gewaardeerd wordt! Overigens wordt het snoeiwerk door een hoveniersbedrijf gedaan.

Overleg

In het voorjaar komen we als tuinmannen een keer bij elkaar, om samen met de coördinator het e.e.a. door te nemen en even bij te praten. In het hospice is ook weleens hulp nodig. Een keer gebeurde het dat een gast graag een poosje buiten van de zon wilde genieten. Omdat zij op bed lag moest haar bed ook mee naar buiten. Dat ging een beetje moeilijk en toen werd er aan mij gevraagd om even mee te helpen. Nadat het gelukt was en ze erg blij was dat ze een poosje buiten kon genieten, moest er natuurlijk wel een foto van ons samen gemaakt worden! Ik mocht niet eerder naar huis voordat ik geholpen had om haar weer naar de kamer terug te brengen! Dat zijn mooie dingen. Als je ziet hoe dankbaar een gast is als je even een handje helpt, dan besef je weer hoe dankbaar jijzelf moet zijn dat je nog gezond bent en dat je je als vrijwilliger voor het hospice kunt inzetten!

‘Dan wordt de duim omhoog gestoken’