Drie jaar geleden ontmoette ik een vrouw in de kerk die met zoveel passie en liefde over het werk in het hospice sprak, dat ik dit niet meer kon vergeten. De nieuwsgierigheid bleef. En twee jaar later was ik aan het solliciteren en zat ik tegenover Willy.

In het hospice kwam ik erachter dat de kleine gebaren van grote waarde zijn. Voorlezen uit de Bijbel, wanneer iemand dit zelf niet meer kan. Samen eten, gewoon gezellig.

De tijd nemen om naast iemand te zitten en zijn hand vast te pakken, omdat diegene onrustig is of bang is alleen te moeten sterven. Een warme glimlach. Het volume van de stem aanpassen en zachter en rustiger gaan praten naarmate iemand zijn kracht verliest, een zachte aanraking. Er gewoon zijn.

Het is bijzonder om de laatste fase van het leven van een bewoner mee te mogen maken. Mensen vragen mij vaak: ‘Is het niet ontzettend zwaar om daar te werken?’ Voor mij is het elke dag weer een waardevolle ervaring, een verrijking en een plek om te relativeren. Dat ik dit zo positief mag beleven is echt met dank aan de behulpzame en liefdevolle collega’s om mij heen. Die er samen voor zorgen dat het hospice een warme aangename plek is om samen te komen.

Ik hoop dat de bewoners met een glimlach op ons neer kijken, zoals wij met een glimlach terug zullen denken aan hen.