Leo (nabestaande) vertelt:

Verpleegkundigen, de vrijwilligers, de staf, de palliatieve arts en de directie: dank voor alles!

Lieve, lieve mensen, bij de rouwkaart hoort een persoonlijk bedankje voor jullie zorgzaamheid voor Anita, voor mij, voor de (klein)kinderen, voor ‘de zussen’ en de familieleden en vrienden.
Wat ben ik een dankbaar mens als ik aan jullie inzet, trouwe zorg en liefde terugdenk.

Dinsdag 17 oktober ’23 waren er wat telefoongesprekken nodig om Anita aangemeld te krijgen. Woensdag 18 oktober kregen we het bericht dat Anita vrijdag 20 oktober kon komen. Voor mij een ontroerend moment. Ik zag daarin Gods zorg voor ons. We konden niet voorzien dat we 18 weken bij jullie te gast zouden zijn. Voor Anita voelde Hospice Nijkerk gelijk als ‘thuis’ en wat wás ze blij met haar prachtige ruime kamer met terras.

Elke omschrijving om onze dank uit te spreken over de onvoorstelbare liefdevolle zorg van iedereen schiet te kort. Mooie woorden in het schriftje, een chocoladeletter, een bosje prachtige tulpen, het verwennen met héérlijk eten, een voetmassage, het spelen van liederen in de gang, warme woorden, de mooie bloemen bij het eten, een gebed, de adequate verzorging zowel overdag als in de nacht, lieve aandacht en een knuffelmuis voor de kleinkinderen, de hartelijke begroetingen bij de deur, het samen eten in de voorkamer en de waardevolle gesprekken. De herinneringen kunnen probleemloos worden aangevuld. En heel speciaal in de zorg voor Anita. Jullie pasten, rekeninghoudend met haar wisselende omstandigheden en de complexheid van de zorg, je dagelijks aan.

De mooie uitspraak van Anita over jullie als ‘engelen om haar heen’ geeft kernachtig de toewijding en genegenheid weer die ieder op zijn of haar eigen wijze handen en voeten heeft gegeven.

Er is veel gebeurd. In het begin met de rolstoel naar buiten. Met de Sara Stedy was er mobiliteit totdat dit niet meer ging en Anita op bed werd verzorgd. De onvergetelijke momenten zijn er te over. Met bed en al naar de gang voor kerstliederen en het diner op de kamer die de Kerstdagen feestelijk maakte.

Wat moest Anita wennen aan het idee dat ze langer leefde dan ze verwachte. Er kwam een moment dat ze dat kon accepteren. God weet wel wat goed is. Daar vertrouwde zij op. Met bewondering heb ik gezien hoe zij zichzelf bleef tijdens de maanden in het hospice. Ieder heeft daar zo zijn of haar eigen herinneringen bij. Haar humor bracht plezier en verlichting in de zware omstandigheden. De berusting, overgave en lieve lach zal ons altijd bijblijven.

Nadat we op zondag 21 januari door zus Sarien ons vizier richtte op palliatieve sedatie zaten we ’s avonds met de kinderen rond haar bed. Na druppels haldol en een bolus morfine zat Anita als stralend middelpunt op bed. “Hebben jullie al een vakantie geboekt? Wat zou ik graag nog eens met jullie op vakantie gaan.. Ik ga voor een enkele reis naar de hemel. Denk niet dat het sterven zelf makkelijk is, maar het is goed.”. Ze zag haar lijden in het licht van Jezus’ lijden. Zij was bereid Hem te volgen. Ze wist naar Wie ze bij het sterven naar toe zou gaan.

De tekst van David uit Psalm 27 vers 4 was haar tot steun. “Ik vraag aan de HEER één ding, het enige wat ik verlang: wonen in het huis van de HEER alle dagen van mijn leven, om de liefde van de HEER te aanschouwen, Hem te ontmoeten in zijn tempel.”

Anita is het mooiste geschenk wat ik van God gekregen heb. Met de overtuiging dat ze ten diepste Jezus toebehoort heb ik mijn allerliefste vrouw terug gegeven in Zijn handen. Persoonlijk heb ik het een voorrecht gevonden om Anita, in al haar kwetsbaarheid, zó nabij te mogen zijn. Gods troost is er elke dag. Ondanks deze amputatie in mijn leven.

In jullie zorg heb ik iets ervaren van Gods trouwe zorg voor Anita. De Eeuwige God zal jullie hiervoor zegenen. Anita zei in het voorjaar ’23 over de overgang van het leven naar de dood dat het is als ‘hier uitademen en bij God inademen’. Dat gaf haar de rust bij het leven en ook bij het sterven. Hier kijk ik met ontroering op terug.

Het moment van uitgeleide was kostbaar. Het leven is een voortdurend loslaten. Ook voor jullie. Voor ons als familie een onvergetelijke herinnering die bijdraagt aan het afscheid nemen van Anita. Het klinkt gek maar ik ga jullie missen..

Jullie bid ik de overweldigende liefde van God toe. Jullie handen waren, in de zorg voor Anita, Jezus’ handen. Een gedachte die bij mij bovenkomt en ik jullie niet wil onthouden.

Hartelijke groeten, Leo de Groot

Waardig(samen)leven
tot aan het eind