Elke gast die in ons hospice verblijft, neemt zijn of haar levensverhaal mee. Wij mogen – op gepaste afstand, maar toch dichtbij – in het laatste hoofdstuk van dat levensverhaal een stukje meelopen. Soms is een gast heel open over wat er in het leven aan mooie, verdrietige en moeilijke dingen voorbij is gekomen en wil daar graag over vertellen. Soms is een gast juist heel gesloten en houdt de levenservaringen liever voor zich. Beide uitersten – en alles wat er tussenin ligt – mogen.

Levensverhaal

Praten en delen mag, maar hoeft niet. Toch laat elke gast, zelfs zonder woorden, een stukje van diens levensverhaal zien. Soms vertellen de littekens op het lichaam de geschiedenis van ziektes en ingrepen.
Soms vertellen de ogen iets over de opgelopen teleurstellingen in het leven. Maar bijna zonder uitzondering zijn het juist ook de bezoekers van de gast die, door hun liefdevolle en trouwe aandacht, onbewust zoveel laten zien van wat de gast in hun leven betekent. Kleinkinderen die mooie tekeningen meenemen en die trots op het prikbord in de kamer van opa of oma worden opgehangen. Een dochter of een zoon die zelfgemaakte lekkernijen meeneemt, omdat pa of ma daar zo van geniet.

Broers of zussen die met hun humor een brede glimlach op het gezicht toveren van een gast die kort daarvoor nog zo in de mineur was. Een vriend of vriendin die gewoon even een hand komt vasthouden. Een levenspartner die het eigen verdriet opzij zet en alle aandacht op hem of haar richt. Die zonder mopperen of zuchten soms ook incasseert wanneer zijn zieke partner onmacht en frustraties uit. Gasten zijn vaak met heel veel draden aan vele levens verbonden. En juist in die laatste levensfase blijkt hoe sterk en waardevol die draden zijn.