Soms komt er gewoon iets op je pad en heb je het gevoel dat je daar iets mee moet doen. Is het voorbestemd of toeval ? Hoe het ook zij, je wordt vrijwilliger omdat iets of iemand je aan het hart gaat, omdat je iets wilt toevoegen en je daarvoor wilt inzetten.

In mijn geval was het een oproep in het plaatselijke weekblad waarin zorgvrijwilligers werden gevraagd voor het Hospice.
Al ‘op leeftijd’ maar nog vitaal van lichaam en geest, zag ik een mooie kans om nog een zinvolle invulling te geven aan mijn bestaan en waagde ik de stap om te solliciteren. Nog iedere dag ben ik dankbaar voor die stap en wat het mij heeft gebracht.

Het voelt zo goed om deel te mogen uitmaken van een team van bevlogen collega’s met een warm hart voor mensen in hun laatste levensfase. Een huis zonder hiërarchie, zonder rangen en standen waarin een groot team met dezelfde doelstelling; het beste van jezelf geven, ieder met zijn of haar eigen talenten. Je gaat een verbinding aan op basis van gelijkwaardigheid en vertrouwen. Het is een keuze om vrijblijvend om te zetten in vrijwillig waarbij je veel geeft maar ook heel veel ontvangt.

Voor mij betekent het steeds zoeken naar verbinding door met respect, warmte en compassie te kijken, te luisteren en betrokkenheid te tonen. Ik noem het ‘kijken met je hart en luisteren met je ogen’. Soms zie je dan ook datgene wat niet wordt gezegd. Het geeft intens veel voldoening als mensen in hun meest kwetsbare ‘zijn’ jou steeds dichter bij hun gevoel laten komen en je ervaren mag dat jouw toewijding er toe doet. Dat is een geschenk.