Stelt u zich een hospice voor zonder vrijwilligers.
Doe dat trouwens maar niet want dan ís er geen Hospice . . .

Sinds maart 2016 werk ik als zorgvrijwilliger in het hospice en vanaf dag één ervaar ik mijn werk als boeiend, mooi, verrijkend, intensief en soms ook confronterend. Met twee vroege diensten per week voelt die continuïteit voor mij goed en werkt dit voor mij het beste om de verbinding te blijven voelen. Ik mag wel zeggen dat het mijn passie is om liefdevolle aandacht en zorg te bieden aan onze gasten en hun naasten.

Voormalig Denker des Vaderlands, René Gude, noemde het zoeken naar passie een vorm van zingeving en dat is precies mijn gevoel. Werken vanuit je hart in een omgeving waar status en verschil tussen mensen wegvalt. Een omgeving waar nog tijd is voor oprechte aandacht, tijd om de gasten optimaal te verzorgen, te luisteren, te praten en te verwennen.

Onze belangrijkste taak wordt meestal geduid als ‘er zijn’ maar ik zie het toch veel omvattender. De balans zoeken tussen ‘er zijn’ én zo heel graag iets willen betekenen voor de gasten, helpen en doen is nog wel eens iets om bij stil te staan. Ik vind het ook heel belangrijk dat mensen, en dus ook onze gasten, zolang en zoveel mogelijk de eigen regie kunnen houden, zeker in de laatste periode van het leven. Iets waarvan we ons vaker bewust moeten zijn.

Het is erg mooi en waardevol dat we als team, allemaal samen in welke functie dan ook, kunnen en mogen bijdragen aan zo’n intense én intieme fase aan het einde van een mensenleven. Door ook zelf stil te staan bij de laatste levensfase en je af te vragen hoe je het zelf zou willen, kun je het gevoel van betrokkenheid versterken.

Erkenning en waardering heeft mij altijd enorm gemotiveerd, het werken in het hospice is voor mij in meerdere opzichten een verrijking.

Onlangs zei een gast ”Hier lopen allemaal engeltjes rond’ en ach, eigenlijk wil ik maar één ding, een engeltje zijn in een 5-sterren hotel . . .

Rita van Essen